Vandaag in 2014 overleed Robin Williams. Ik ontdekte dat door een recensie bij de documentaire ‘Robin Williams: Come Inside My Mind‘. 

De periode die verstreken is, is een korte maar lange tijd. En wat mis ik het om hem, net zoals bijvoorbeeld Alan Rickman en Philip Seymour Hoffman, met nieuw werk te zien. Een gouden acteur die zoveel kon. Natuurlijk is hij vooral bekend als komiek, maar met One Hour Photo bewees hij voor mij definitief ook hele ernstige rollen te kunnen spelen. Dat hij dit kon was overigens niet nieuw, kijk maar naar films zoals Good Morning Vietnam , Bicentennial Man en Good Will Hunting (waarvoor hij een Oscar kreeg). Hierin was hij echter voor mijn gevoel nooit volledig een ernstige, angstaanjagende figuur zoals in eerder genoemde film.

Deze rol verraste vriend en vijand. Zo zei een toenmalige collega van me ‘Ik dacht dat word lachen, maar hij werd alleen maar gekker en gekker’. Het leverde Williams geen Oscar op, maar wel verschillende andere prijzen. En terecht. Het was na Insomnia zijn, voor mij, definitieve doorbraak als ernstige acteur. Daarbij liet hij me ook anders naar film kijken: Komieken konden ontzettend goede serieuze rollen spelen. Soms zelfs beter dan humoristische (Ben Stiller en Steve Carell).

Maar Williams kon het allebei gewoon ontzettend goed. Een platte grap leek hem even moeiteloos af te gaan als serieuze scené als een stukje improvisatie die hij uit zijn mouw schudde. Er zijn meer acteurs die dat kunnen, maar slechts weinig of zelfs geen zoals hij.

Het is jammer dat Williams ons niet langer kon laten genieten van zijn talenten. Maar wat ben ik blij dat veel ervan nog altijd te zien is op het kleine en grote scherm.