In het nieuwste nummer van striptijdschrift Eppo staat een hommage-verhaal getekend door Gerben Valkema (Elsje) van de Vlaamse familiestrip ‘de Kiekeboes’. Die serie kent men in Nederland nauwelijks, terwijl hij in zijn thuisland inmiddels beter verkoopt dan Suske en Wiske. Vreemd, want wie erover nadenkt beseft dat er veel overeenkomsten zijn met de Nederlandse Jan Jans en de Kinderen.

In beide reeksen staat het gezin centraal. Nu is dat logisch, want in de tijd toen ze gemaakt werden was dat vaak zo. Maar hier is iets anders aan de hand: herkenbaarheid. Beide gezinnen (Tromp uit Jan Jans en Kiekeboe uit De Kiekeboes) zijn traditioneel: een vader, een moeder, een paar kinderen, familie, buren en vriendjes. En bovendien stamt de inspiratie hiervoor uit de omgeving van de makers.

Zowel het uitgangspunt als het verdere thema is overeenkomstig, net als het verstrijken van de tijd. Al lang spelen de kinderen niet meer alleen buiten maar klagen ze over wifi, staan de vrouwen niet meer alleen in de keuken maar zijn ze vrijgevochten en zijn onderwerpen als burn-out, scheiding en homoseksuele liefde geen taboe meer.

Ook de humor zelf is overeenkomstig. Auteur Merho (De Kiekeboes) groeide op met LP’s van Toon Hermans en Seth Gaaikema en kreeg daardoor voorkeur voor Nederlandse komedie. Nog altijd is dit merkbaar in de serie. Daarnaast spelen beiden nog wel eens met het medium door zichzelf te laten opdraven, al is Merho hierin net als in alles wat extremer.

Dat komt door het grootste verschil tussen beiden. Waar De Kiekeboes het met verhalen van 42 pagina’s doet waardoor meer mogelijk is (kleine gegevens ontwikkelen zich zodoende tot thrillers en satires), werkt Jan Jans met één pagina gags waarvan soms het thema over meerdere is uitgesmeerd. Over een verhaal valt echter niet te spreken, uitgezonderd die voor de Lepra-stichting waarbij het helaas aan spannende elementen ontbreekt. Merho’s pogingen tot gags zijn echter ook niet altijd echter even goed, dus ook hierin staan ze in zekere zin gelijk.

Er is nu echter een nieuwe vergelijking: Gerben Valkema. Dit multi-talent heeft met zijn hommage aan De Kiekeboes inmiddels voor beide series gewerkt, en zeker niet onverdienstelijk. Met zijn eigen humor, maar zonder het origineel uit het oog te verliezen, wist hij de reeksen vorm te geven. Al ligt de stijl van Jan Kruis (Jan Jans) duidelijk dichter bij hem dan die van Merho. Ondertussen werkt hij overigens ook aan zijn eigen serie met traditionele figuren en herkenbare situaties, ik kan zodoende niet wachten om te zien hoe die zich ontwikkelt.

Nu is er in beide landen genoeg plek voor meerdere series over de actualiteit, dus is het de vraag: waarom kennen we die zo slecht van elkaar? Het antwoord is onterecht al vele jaren een raadsel. Wie weet het?

Eppo 19, 2018 is nog tot 3 oktober te koop. 
Het verhaal verschijnt 10 oktober ook in album, met andere bijdragen van  Frodo de Decker (inkleuring de Nederlandse Marloes Dekkers), Nix en Kim Duchateau.